Η σελίδα αυτή έγινε για να δημοσιεύσει ότι σχετικό με την δραστηριότητα των ραδιοερασιτεχνικών Ομάδων Έκτακτης Ανάγκης είχα στο αρχείο μου, με σκοπό την γνώση μέρους της ιστορίας τους, και των σχεδιασμών που είχαμε κάνει τότε, για να βοηθήσουν στο μέλλον κάθε σχετική προσπάθεια, ραδιοερασιτεχνική ή όχι.

Εδώ και μερικά χρόνια έχω απεμπλακεί από την σχετική διαδικασία για προσωπικούς, αλλά και για άλλους λόγους που έχουν να κάνουν με την βιωσιμότητα αλλά και το μέλλον μιας τέτοιας προσπάθειας υπό τις παρούσες συνθήκες και για αυτό θα αναλύσω τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου για το μέλλον.

Η τεράστια δραστηριότητα της  περιόδου 1988-2004 δεν πρόκειται να ξανασυμβεί για δύο τουλάχιστον λόγους.

Πρώτον η Πολιτεία φαίνεται (από την πράξη) να έχει πάρει ήδη αρκετά μαθήματα ως προς την οργάνωση δράσης και επικοινωνίας σε παρόμοια συμβάντα.

Δεύτερον η επέλαση της κινητής τηλεφωνίας και του Internet έχει πολλαπλασιάσει τους δρόμους επικοινωνίας και η οποιαδήποτε έλλειψή της οποίας, μολονότι τώρα γίνεται εντονότερα αισθητή, στην πράξη γίνεται δυσκολότερα. Φυσικά πάντα θα υπάρχει κάποιο πεδίο κοινωνικής βοήθειας και δράσης των ραδιοερασιτεχνών πέρα από την συμμετοχή σε παρελάσεις και μαραθώνιους, αλλά τώρα πρέπει να είναι πιο εξελιγμένο τεχνολογικά και πιο άμεσο και φυσικά σπανιότερα, που σημαίνει καλύτερη προετοιμασία, δηλαδή για μας τους Έλληνες λίγο δύσκολο.

Το μέλλον των ΟΕΑ θα είναι αποτέλεσμα του μέλλοντος  του ίδιου του ραδιοερασιτεχνισμού στην χώρα μας και το μέλλον δεν φαίνεται καλό.

Το βασικό πρόβλημα που υπάρχει, είναι το ίδιο που διαπιστώνουμε ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας και είναι βαθιά κοινωνικό και ιδιαίτερα ελληνικό.

Οι ραδιοερασιτεχνικοί σύλλογοι με την αποδοχή των μελών τους είναι πεδίο εφαρμογής εξουσίας και εγωισμού συγκεκριμένων ατόμων και κλικών ακόμα και συγγενών μεταξύ τους, που πάντως δεν τους απασχολούν ιδιαίτερα οι νέες τεχνολογίες ή  θέματα που θα πρέπει να ασχοληθούν επιπλέον από τα τετριμμένα.

Αρχικά και θεσμικά υπάρχει το πρόβλημα σε αυτή την χώρα στο να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με κάτι, αν δεν έχει μια επίσημη νομική μορφή όπως αυτήν ενός συλλόγου, κάτι που στις πιο προηγμένες αγγλοσαξονικές χώρες  δεν υφίσταται με αυτό τον τρόπο, αφού ισχύει το εθιμικό δίκαιο. Ένας σύλλογος όμως για να υπάρξει πρέπει να μαζέψει 21 μέλη (όχι απαραίτητα σχετικά) για να γίνει δεκτή η αίτηση του στο Πρωτοδικείο, να έχει τακτικές εισφορές, πρόεδρο, γραμματέα, ταμία, εκλογές κλπ κλπ. Η ερασιτεχνική προσπάθεια μιας μικρής ομάδας πειραματιστών ή εθελοντών που θέλουν να ασχοληθούν με μια νέα τεχνολογία ή ένα συγκεκριμένο θέμα που δεν απασχολεί τους πολλούς, είναι καταδικασμένη ήδη πριν ξεκινήσει.

Αν την ακολουθήσουν πρέπει να υποχρεωθούν σε φίλους και συγγενείς για να μαζέψουν 21 μέλη και να μπουν σε διαδικασίες που κατά κανόνα δεν θα ήθελαν. Ο Νέος σύλλογος (που στην ουσία του θα είναι σύλλογος σφραγίδα αν από την αρχή δεν μαζευτούν πολλά μέλη, και γιατί να μαζευτούν πολλά μέλη από την αρχή σε κάτι που δεν ξέρουμε πως θα πάει;) είναι στο μέλλον έρμαιος  διαδικασιών και μεθόδων που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το πως ξεκίνησε η αρχική εθελοντική προσπάθεια και εύκολα θα γίνει πεδίο άσκησης εξουσίας ή δημοσίων σχέσεων, άσχετων αλλά φιλόδοξων και συνήθως εγωπαθών συναδέλφων, που είναι και οι μόνοι που έχουν ή βρίσκουν ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθούν με διαδικαστικά και δημοσιοσχετίστικα θέματα για να λειτουργήσει και να προβληθεί αυτό το σχήμα.

Αν δεν την ακολουθήσουν πρέπει να υποχρεωθούν στο να πλησιάσουν έναν υπάρχοντα ραδιοερασιτεχνικό σύλλογο που ήδη διοικείται από μια κλειστή ομάδα συναδέλφων, οι οποίοι κατά κανόνα δεν βλέπουν με καλό μάτι προσπάθειες ιδιαίτερα νέες ή νεοτερίζουσες και μάλιστα από τρίτους, εκτός δηλαδή του κλειστού πυρήνα του. Οι συσκευές που θα φτιαχτούν ή θα αγοραστούν ή θα αποκτηθούν για να τοποθετηθούν ή διαχειριστούν, θα γίνουν περιουσία του συλλόγου και το πιθανότερο είναι ότι η αρχική ομάδα πειραματιστών ή εθελοντών, δεν θα έχει κανένα έλεγχο η δυνατότητα αλλαγών, και κάθε πρόταση της θα περάσει από το επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο ή Γενική Συνέλευση και θα υλοποιηθεί αν υλοποιηθεί τελικά μετά από ένα με δύο χρόνια και αυτό αν δεν αλλάξει η Διοίκηση του συλλόγου και αν και αν και αν.

Το πρόβλημα αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο με τις νεότερες τεχνολογίες που εμφανίστηκαν όπως το APRS και το DSTAR.

Ειδικά για τις ΟΕΑ ο κάθε ένας σύλλογος έχει δημιουργήσει δικές του ομάδες και αυτές έγιναν κυρίως από την ανάγκη ή την πίεση των μελών, παρά από την καλή διάθεση των υπευθύνων των συλλόγων. Μάλιστα αν δεν ασχολείται σοβαρά με αυτές κάποιος από τον κεντρικό πυρήνα της κλίκας που διοικεί τον σύλλογο, η κατάσταση είναι  χλιαρή ή παγωμένη. Φυσικά όπως και μεταξύ των διαφόρων συλλόγων δεν υπάρχει καλή επικοινωνία, αλλά έχθρες και ανταγωνισμοί, έτσι και μεταξύ των ομάδων, η επαφή και συνεννόηση είναι δύσκολη και με διάχυτη καχυποψία έως και αδύνατη στο να υπάρξει.

Η μόνη πρόταση που θα μπορούσε ίσως να δουλέψει είναι να εμφανιστούν μικροί ξεχωριστοί σύλλογοι ή ομάδες για κάθε ξεχωριστό ιδιαίτερο ραδιοερασιτεχνικό θέμα, πέρα από τα τετριμμένα. Η ενασχόληση του κάθε ενός από τους συλλόγους  με τα πάντα, οδηγεί στην πλήρη απαξίωση σχεδόν όλων των θεμάτων που δεν απασχολούν την μεγάλη ραδιοερασιτεχνική μάζα.  Εδικά για τις ΟΕΑ ίσως θα πρέπει να βρεθούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και να φτιάξουν έναν σύλλογο ή εταιρεία (μη κερδοσκοπική) αποκλειστικά για το θέμα αυτό, με μέλη όλους τους ενδιαφερόμενους σε όλη την Ελλάδα ανεξάρτητο από τους άλλους συλλόγους.  Η εμπλοκή τοπικών και προσωπικών διενέξεων στο ιδιαίτερο θέμα των ΟΕΑ δεν βοηθάει, οπότε το όποιο νέο σχήμα θα πρέπει να βγει έξω από τα υπάρχοντα προβλήματα και να είναι με διαφορετική δομή και χωρίς σχέση ή εξάρτηση με κανένα υπάρχοντα σύλλογο.

 

Τάσος Ζαχαρίου SV1RD